Andere bazen, andere regels

Theo is een 61 jarige man die reeds 28 jaar bij zijn huidige werkgever aan de slag is. Hij is burgerlijk ingenieur en werkt in de financiële sector. Theo was heel geëngageerd en heeft altijd positieve evaluaties gehad. Hij werkte hard en toch voelde hij zich goed in zijn functie. Hij werd gewaardeerd door zijn leidinggevenden. Iets wat hij heel sterk apprecieerde.

Onlangs werd het bedrijf overgenomen door een Britse groep. Andere bazen, andere gewoontes… Hij kreeg het bericht dat zijn job binnenkort zal eindigen en dat hij een nieuwe job krijgt. Maar de inhoud van die job spreekt Theo helemaal niet aan. Hij huivert bij de gedachte dat hij tegen zijn zin moet werken. 

De nieuwe bedrijfsleiders willen Theo inschakelen in een nieuw team en hem een nieuwe job laten uitvoeren. En dit allemaal zonder degelijk overleg. Het enige wat telt, is zo snel mogelijk hun manier van werken doorvoeren.

Wanneer ik kennis maak met Theo is hij een geslagen man. Hij heeft slapeloze nachten en angstaanvallen. Hij voelt zich onmachtig en heeft sterk het gevoel geleefd te worden. Hij ziet geen uitkomst meer op het werk. Eigenlijk wil hij ontslag nemen maar dat schrikt hem zodanig af dat hij die gedachte weer opzij zet.

Wat me verraste was zijn heel laag zelfbeeld. Theo was tot nu toe iemand die zijn job uitvoerde met kennis van zaken. Nu, bij het vooruitzicht eventueel ontslag te nemen, smolt zijn eigenwaarde als sneeuw voor de zon. Theo vertelde me dat hij niet veel kon en geen talenten had… En dat als hij een talent zou hebben, het veel makkelijker zou zijn om een volgende stap te zetten.

Dit gebeurt inderdaad wanneer angst de overhand neemt. Angst bepaalde zijn hele leven. Van slapeloze nachten, hyperventileren tot helemaal niet meer geloven in zichzelf. Theo zat helemaal vast en durfde geen enkele stap meer te zetten. Letterlijk en figuurlijk. Hij ging ervan uit dat wat hij ook deed, dat dat tot niets zou leiden. Hij twijfelde of de coaching iets zou opleveren voor hem. 

Theo had voor zichzelf dus uitgemaakt dat hij geen ontslag zou nemen omdat hij toch geen talenten heeft. Bij doorvragen bleek zijn grootste angst het grote zwarte gat waar hij zou invallen. Vandaar ook het doel van zijn loopbaancoaching: een zinvolle invulling vinden voor zijn leven. Weten wat hij de komende jaren zal doen.

Op dat moment besefte Theo nog niet dat dat een secundair doel is. Wat bedoel ik hiermee?

Als Ontwikkelingsgerichte coach vraag ik door om tot een primair doel te komen. Want als je als mens je persoonlijke lessen niet leert, dan loop je er weer tegenaan ook al heb je een andere job.

Ik peil naar waar het echt om te doen is. Naar wat jij als persoon te leren hebt op dit moment in je leven. Ik werk vanuit persoonlijke ontwikkeling naar resultaten toe. 

Zo ontdekte Theo dat hij veel te hoge eisen stelt aan zichzelf. En dat hij zelf zijn weg te vinden zal hebben. M.a.w. hij besefte dat ik hem geen plan zal geven.

Minder eisen van zichzelf gaf Theo de mogelijkheid om in het reine te komen met zichzelf. Geleidelijk aan liet hij de focus op zijn ‘oplossing’ los en kon hij het proces van zijn persoonlijke ontwikkeling bewust doormaken. Soms stak de angst geen oplossing te hebben weer de kop op. Tot ik hem de analogie vertelde met het uitvoeren van een project op het werk.

Je weet grosso modo waar je naartoe wil, maar het stappenplan is niet helemaal uitgewerkt. Je pakt het project stapje per stapje aan. Na elke stap weet je weer wat je volgende stap is. Je kan je doel meer verfijnen en verduidelijken. Deze manier van werken was gekend voor Theo.

Zo loopt het ook bij persoonlijke ontwikkeling.

Wat je te leren hebt is niet helemaal duidelijk bij de start van je coachingtraject. Het hele proces van vragen stellen in het Ontwikkelingsgerichte kader ( = het Vorkmodel) maken dat mijn coachees ontdekken waar ze tegenaan lopen en wat ze echt te leren hebben.

Ontwikkelingsgericht coachen biedt een duurzaam antwoord op jouw persoonlijke uitdagingen omdat je je belemmerende patronen omzet naar patronen die wel werken voor jou. In eender welke situatie je je ook bevindt. 

Theo heeft zijn belemmerend patroon: ‘Ik heb geen talenten, dus ik zet geen stappen’ omgezet naar een patroon dat wel werkt: ‘Ik begin met een eerste klein stapje en zet daarna de volgende stap. Telkens weer opnieuw’.

Ik was dan ook blij verrast toen Theo me bij de start van de ons derde gesprek vertelde dat hij gesolliciteerd had en zicht heeft op twee mogelijkheden om te starten!

Ik had deze oplossing nooit kunnen verzinnen! En had ik het voorgesteld, dan had hij me niet geloofd!

Lieve