Verbinden als mens in digitale tijden

Dit weekend stond in De Standaard Magazine een artikel over afgewezen worden. En waarom dat pijn doet. 

kreeg er zelf buikkrampen van. Om dan nog te zwijgen over wat er allemaal in mijn hoofd omging: niemand zal me kiezen, ik zal als allerlaatste overblijven, ik ben geen toffe, ze vinden me een rare, ik ben anders dan de anderen, waarom kan ik niet doen zoals zij, niemand heeft me graag, help wat denken ze van mij?

Op een bepaald moment is dat gekeerd. De andere kinderen ontdekten dat ik goed was in sport. En dat ik behendig door het bos liep tijdens bosspelen. Wauw fantastisch! Ik werd er snel uitgekozen omdat ik een meerwaarde was voor het groepje. Het deed me wel deugd om niet meer afgewezen te worden. Toch besefte ik dat ik gekozen werd voor mijn 'talenten' en niet echt voor wie ik was als persoon. 

Ik ben heel lang met dat gevoel van buitenstaander blijven rondlopen. Nu weet ik dat dat buitenstaander-gevoel te maken heeft met hoe ik naar de anderen en naar mezelf kijk. Wil je hier meer over weten? Dan is het online traject Ruimte in mijn hoofd zeker iets voor jou!

En ja, wanneer we nu - 30 jaar later - samenkomen, dan voel ik me aanvaard! En dat heeft vooral te maken met het feit dat ik tevreden ben over mezelf. Ik ga er niet meer van uit dat anderen negatief over mij denken.

Feit is dat mensen extreem gevoelig zijn voor afwijzing. Wanneer je afgewezen wordt, wil dat ook zeggen dat de verbinding verbroken wordt. En laat verbinding nu een existentiële basisbehoefte van de mens zijn. We hebben met zijn allen nood aan verbinding. Het geeft zin aan ons bestaan. De behoefte om ergens bij te horen is aangeboren. Mensen gaan soms heel ver om toch maar ergens bij te kunnen horen.

• Welke gewoontes heb jij ontwikkeld om erbij te horen?
• Wat hebben deze gewoontes je opgeleverd?
• Wat hebben ze jou als persoon al gekost?

De valkuil in deze digitale tijden is dat we denken dat virtuele verbindingen op social media voldoende zijn om aan onze existentiële basisbehoefte van verbinding te voldoen. Ten dele is dat wel waar. Langs de andere kant hebben we als mens nood aan live contacten waar we ons goed bij voelen. En dat blijkt soms wel moeilijker dan gedacht. Er worden massaal problemen gedeeld op social media. Denk maar aan de verborgen Instagram accounts waar Pano het onlangs over had. Jongeren die zich niet goed in hun vel voelen, delen hun pijn in verborgen groepen waar ze zich veilig en verbonden voelen. Ze zien de pijn van anderen waardoor hun eigen pijn nog erger wordt. Met alle gevolgen van dien. Familie en vrienden zijn bijna niet op de hoogte van wat er zich afspeelt bij de jongere. Er is weinig live communicatie tussen de jongere en zijn directe omgeving. Voor de jongere lijkt het alsof die nergens terecht kan met zijn problemen. En als ouders of naaste familie wel contact hebben met de jongere, dan is het moeilijk om constructief te communiceren. 

Aanvaard voelen, verbonden voelen, we hebben er allemaal nood aan. Soms is het een dunne lijn tussen je verbonden voelen en je eenzaam voelen. Besef dat dit inherent aan het leven is. Het is een feit van het bestaan en iedereen - jawel, iedereen! - heeft er mee te maken. 

Ook al hebben we weinig live contact wegens het coronavirus, blijf in verbinding met elkaar! Er zijn voldoende digitale mogelijkheden :-)

Lieve

lieve@uitjezelf.be