Dit weekend stond in De Standaard Magazine een artikel over afgewezen worden. En waarom dat pijn doet.
De jeugdbeweging
Ik herinner me hoe we bij de jeugdbeweging in twee groepen ingedeeld werden. Twee kinderen - meestal de twee meest enthousiaste kinderen die het luidst riepen - daarom werd ik nooit voor die rol gekozen - mochten om de beurt een ander kind te kiezen om deel uit te maken van hun groepje. De keuze van die twee was altijd spannend voor mij. Toch begon de stress pas echt wanneer die twee uitverkorenen hun vriendjes als eersten uit de groep kozen. Dat waren afschuwelijke momenten omdat ik altijd bij de laatsten was om bij een van de groepjes te mogen horen. Ik
kreeg er zelf buikkrampen van. Om dan nog te zwijgen over wat er allemaal in mijn hoofd omging: niemand zal me kiezen, ik zal als allerlaatste overblijven, ik ben geen toffe, ze vinden me een rare, ik ben anders dan de anderen, waarom kan ik niet doen zoals zij, niemand heeft me graag, help wat denken ze van mij?
Het tij kan keren
Op een bepaald moment is dat gekeerd. De andere kinderen ontdekten dat ik goed was in sport. En dat ik behendig door het bos liep tijdens bosspelen. Wauw fantastisch! Ik werd er snel uitgekozen omdat ik een meerwaarde was voor het groepje. Het deed me wel deugd om niet meer afgewezen te worden. Toch besefte ik dat ik gekozen werd voor mijn 'talenten' en niet echt voor wie ik was als persoon.
Het buitenstaander-gevoel
Ik ben heel lang met dat gevoel van buitenstaander blijven rondlopen. Nu weet ik dat dat buitenstaander-gevoel te maken heeft met hoe ik naar de anderen en naar mezelf kijk. Wil je hier meer over weten? Dan is het online traject Ruimte in mijn hoofd zeker iets voor jou!
Dertig jaar later
En ja, wanneer we nu - 30 jaar later - samenkomen, dan voel ik me aanvaard! En dat heeft vooral te maken met het feit dat ik tevreden ben over mezelf. Ik ga er niet meer van uit dat anderen negatief over mij denken.
Verbinding is een existentiële basisbehoefte
Feit is dat mensen extreem gevoelig zijn voor afwijzing. Wanneer je afgewezen wordt, wil dat ook zeggen dat de verbinding verbroken wordt. En laat verbinding nu een existentiële basisbehoefte van de mens zijn. We hebben met zijn allen nood aan verbinding. Het geeft zin aan ons bestaan. De behoefte om ergens bij te horen is aangeboren. Mensen gaan soms heel ver om toch maar ergens bij te kunnen horen.
- Welke gewoontes heb jij ontwikkeld om erbij te horen?
- Wat hebben deze gewoontes je opgeleverd?
- Wat hebben ze jou als persoon al gekost?
De valkuil in digitale tijden
De valkuil in deze digitale tijden is dat we denken dat virtuele verbindingen op social media voldoende zijn om aan onze existentiële basisbehoefte van verbinding te voldoen. Ten dele is dat wel waar. Langs de andere kant hebben we als mens nood aan live contacten waar we ons goed bij voelen. En dat blijkt soms wel moeilijker dan gedacht. Er worden massaal problemen gedeeld op social media. Denk maar aan de verborgen Instagram accounts waar Pano het onlangs over had. Jongeren die zich niet goed in hun vel voelen, delen hun pijn in verborgen groepen waar ze zich veilig en verbonden voelen. Ze zien de pijn van anderen waardoor hun eigen pijn nog erger wordt. Met alle gevolgen van dien. Familie en vrienden zijn bijna niet op de hoogte van wat er zich afspeelt bij de jongere. Er is weinig live communicatie tussen de jongere en zijn directe omgeving. Voor de jongere lijkt het alsof die nergens terecht kan met zijn problemen. En als ouders of naaste familie wel contact hebben met de jongere, dan is het moeilijk om constructief te communiceren.
Inherent aan het leven
Aanvaard voelen, verbonden voelen, we hebben er allemaal nood aan. Soms is het een dunne lijn tussen je verbonden voelen en je eenzaam voelen. Besef dat dit inherent aan het leven is. Het is een feit van het bestaan en iedereen - jawel, iedereen! - heeft er mee te maken.
Tot slot
Ook al hebben we weinig live contact wegens het coronavirus, blijf in verbinding met elkaar! Er zijn voldoende digitale mogelijkheden :-)
Lieve
Over de auteur
Lieve Vander Linden van Uit Jezelf heeft 20 jaar onderwijservaring en is trainer, teamcoach, Ontwikkelingsgerichte NLP-coach, perfectionismecoach en loopbaancoach. Ze werkt volgens het Ontwikkelingsgerichte gedachtegoed ontwikkeld door Rudy Vandamme. (Deep Evolvement ®, Het Vorkmodel ® en de Ontwikkelcirkel ®).
Ze is een gedreven trainer en coach en haalt in korte tijd veel uit de mensen door haar krachtige reflectieve vragen.
Blijf op de hoogte van de activiteiten, nieuwe blogs van Uit Jezelf en krijg tips i.v.m. communicatie en welbevinden. Schrijf je in op de nieuwsbrief en krijg er het gratis e-book Feedback geven met impact bij.
Reactie schrijven